پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به دلیل فشارهایی که بر او وارد می‌شد، زادگاه خود را ترک گفت و به تهران کوچ کرد. در سال‌های ۱۳۳۳ و ۱۳۳۴ با اهل قلم تهران آشنا شد و با مجله امید ایران به همکاری پرداخت و هر هفته دو صفحه از مجله را با شعر سیاسی خود پر کرد. مجله امید در سال ۱۳۳۴ پس از یک سال انتشار از فعالیت باز ماند و تعطیل شد.
پاینده قریحه‌ای خوش داشت و به فارسی و گیلکی شعر می‌سرود. او از رهروان سبک نیمایی بود و در سال ۱۳۳۴ نخستین مجموعه اشعار خود را به نام «گل عصیان» با مقدمه پرویز جهانگیر منتشر کرد. ۲ سال بعد ترانه‌های گیلکی (مجموعه‌ای شامل ۴۴ دوبیتی) از ناصر فرهادیان، شهدی لنگرودی و محمود پاینده را در سال ۱۳۳۶ منتشر و چاپ کرد.
خوشنویسی را در انجمن خوشنویسان نزد استادانی چون: ابراهیم بوذری، حسین میرخانی و عبدالله فرادی آموخت و از سال ۱۳۳۷ برای امرارمعاش به کارهای مختلف از جمله: حسابداری، نقاشی، تابلونویسی و خوشنویسی دست یازید. مدتی در سازمان تبلیغاتی «آوازه» به کار طراحی اشتغال ورزید و طراحی‌های او خواستاران زیادی داشت. بعدها در موسسه کیهان استخدام شد و تا زمان بازنشستگی در آن موسسه مشغول به‌کار بود.
در سال ۱۳۳۸ نخستین منظومه گیلکی خود را به‌نام «یه شو بو شوم روخئونه» (شبی به رودخانه رفتم) را سرود و در سال ۱۳۵۸ آن را به چاپ رساند. شاعر در این اشعار دلتنگی و نوستالژی خود را بیان می‌دارد و اندیشه سیاسی‌اش را بازتاب می‌دهد.
پاینده دومین منظومه گیلکی‌اش را به‌نام «لیله کوه» در سال ۱۳۴۷ سرود و آن را در سال ۱۳۵۸ منتشر کرد. بن مایه اشعار منظومه بر باورها و اعتقادات مردم زادگاهش استوار است.
مجموعه‌ای از اشعار فارسی شاعر در دو قالب کلاسیک و نو در سال ۱۳۸۳ پس از وفات شاعر چاپ و منتشر شد.
او یکی از چهره‌های سخت‌کوش در عرصه فرهنگ عامه بود، کوشش‌های او در جهت گردآوری فولکور زادگاه خود از او چهره‌ای جاودانه ساخته است «فرهنگ گیل و دیلم» وی در ششمین دوره کتاب سال به‌عنوان اثری برتر برگزیده شده است.
وی ریا و تظاهر را بد می‌داشت و به مردم خود عشق می‌ورزید و تا پایان عمرش به آرمان‌هایش پایبند بود. گستره کار او فرهنگ عامه، شعر و ادبیات، تاریخ و طراحی و نقاشی بود. او در شامگاه ۲۷ آبان ۱۳۷۷ در ۶۷ سالگی در تهران جهان را بدرود گفت و در زادگاهش لنگرود به خاک سپرده شد. بیش از ۱۷ کتاب و ده‌ها مقاله‌ی پژوهشی از وی در نشریات و مجلات و جنگ‌های ادبی و پژوهشی مختلف از جمله: سالنامه امید ایران، ماهنامه کاوه، یادگار نامه فخرایی، چیستا، گیلان نامه، صدای شالیزار، گیله‌وا، یادنامه استاد شهدی، کتاب گیلان، راهنمای سیاحت و زیارت گیلان و … به چاپ رسیده است.
آثار و تالیفات:
الف: شعر و ادبیات
۱ – گل عصیان (مجموعه شعر فارسی شامل ۲۲ شعر) تهران، ۵۶ ص (۱۳۳۴)
۲ – ترانه‌های گیلکی (مجموعه ۴۴ دو بیتی گیلکی) تهران، ۲۶ ص، (۱۳۳۶)
۳ – یه شو بوشوم روخئونه، ناشر مولف، ۸۰ ص (۱۳۵۷)
۴ – لیله کوه، تهران، ناشر مولف، ۵۰ ص (۱۳۵۷)
۵ – شعرهای گیلکی افراشته، گردآوری و برگردان، رشت، گیلکان، ۲۸۸ ص (۱۳۷۴)
۶ – گیلوا (مجموعه اشعار فارسی)، تهران، آتنا، ۱۶۵ ص (۱۳۸۳)
ب: مردم‌شناسی و فرهنگ عامه
۱ – مثل‌ها و اصطلاحات گیل و دیلم، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، چاپ دوم، تهران، سروش،۳۰۲ ص (۱۳۷۴)
۲ – آیین‌‌ها و باورداشت‌های گیل و دیلم، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، چاپ دوم، تهران، پژوهشگاه مطالعات علوم انسانی، ۴۲۸ ص (۱۳۷۷)
۳ - پل خشتی لنگرود (خشته پل)، تهران، ناشر مولف، ۱۲ ص (۱۳۵۷)
۴ – فرهنگ گیل و دیلم، تهران، انتشارات امیرکبیر، چاپ دوم، تهران، ۷۸۸ ص (۱۳۷۶)
پ: تاریخ
۱ – قیام غریب شاه گیلانی مشهور به عادلشاه، تهران، انتشارات سحر، ۱۰۸ ص (۱۳۵۷)
۲ – یادی از دکتر حشمت جنگلی، تهران، انتشارات سحر، ۱۰۸ ص (۱۳۶۸)
۳ – خونینه‌های تاریخ دارالمرز (گیلان و مازندران)، رشت، گیلکان، ۳۰۶ ص (۱۳۷۰)
آثار در دست چاپ:
۱ – فرهنگ گیل و دیلم جلد دوم.
۲ – گیلان در شعر شاعران
۳ – مجموعه داستان‌‌های کوتاه (مشتمل بر چهل داستان کوتاه)